علت به نقل از فارس: کودکی همه ما با خاطرات محرم گره خورده است، از حضور در هیأت های عزاداری و تکیه های محلی تا همراهی با پدر در دسته های سینه زنی و زنجیر زنی، خیلی از ما با شنیدن نام محرم ناخودآگاه به یاد غذاهای نذری خانه پدربزرگ می افتیم یا سفره هایی که به نیت حضرت ابوالفضل العباس (ع) در خانه ها پهن می شد تا راهی باشد برای برآورده شدن حاجات قلبی.

حقیقت این است که عشق و محبت به اهل بیت (ع) ریشه در همین رفت و آمدها دارد، ریشه در همین خاطراتی که یادگار بزرگی از پدران و مادران ماست و هرچه می گذرد شعله اش سوزان تر می شود.

اما دو سالی می شود که یک مهمان ناخوانده بساط عزای سیدالشّهدا را از آن شور و حال همیشگی اش انداخته، امسال دومین سالی است که خبری از دسته های سینه زنی و زنجیر زنی نیست، ایستگاه های صلواتی به پخش نوحه بسنده کرده اند و پروتکل های بهداشتی شکل و شمایل عزاداری ها را دگرگون کرده است.

امسال دومین سالی است که ماسک به صورت اشک می ریزیم و با فاصله اجتماعی در جلسات فضای باز شرکت می کنیم، اما از آنجا که عدو شود سبب خیر، کرونا باعث شد تا بار دیگر به رسم قدیم هیأت های خانگی جان دوباره ای بگیرند.

هیأت هایی که در عین کوچکی حاجات بزرگی را برآورده کرده اند، هیأت هایی که شاید عزادارانش به تعداد انگشت های یک دست هم نرسند اما حال و هوایشان به طرز عجیبی دلنشین است.

این روزها بسیاری از پدر و مادرها تلاش می کنند تا با برپایی هیأت های خانگی بذر محبتی که به صورت فطری در وجود بچه هاست را به درست ترین شکل ممکن آبیاری کنند تا فرزندشان از همان ابتدا به اندازه فهم خودشان با فلسفه و درس عاشورا آشنا شود.

بچه ها دوربین همیشه روشن خانه ها هستند و همه چیز را به خوبی ثبت و ضبط می کنند، سحر هم یکی از همین بچه ها بود که در سن 6 سالگی با تماشای عزاداری های خانگی بذر محبت اهل بیت (ع) در قلبش جوانه زد.

جوانه ای که این روزها تمام وجودش را از عشق اهل بیت (ع) لبریز کرده و باعث شده تا بانی یک هیأت خانگی باشد که هرساله بزرگ و بزرگ تر می شود.

20 سال بیشتر ندارد اما وسعت و عمق نگاهش به امام حسین (ع) و وقایع عاشورا باعث شده تا ادب و علاقه مندی اش به این خاندان را با ادامه دار کردن هیأت کودکی اش نشان دهد،‌ به طوری که امروز هیأتی که برایش حکم یک بازی کودکانه در 6 سالگی را داشت به یک هیأت خانگی بزرگ تبدیل شده است.

به همین بهانه با وی به گفت و گو نشستیم تا از هیأت «حضرت عباس (ع)» بیشتر برایمان بگوید.

فارس: خودت را معرفی کن و بگو ایده راه اندازی این هیأت خانگی از کجا به ذهن ات رسید؟

اسدیان: سحر اسدیان هستم متولد سال 1380، گرافیک خوانده ام و در حال حاضر هم دانشجو هستم.

شاید اولین بار سال 86 یا 87 بود که با تصورات کودکانه خودم تصمیم به راه اندازی یک هیأت گرفتم، البته آن موقع شکل هیأت به معنای واقعی را نداشت، تنها به این شکل بود که اتاق کوچکم را با شال و روسری و چادر مشکی که از مادرم گرفته بودم سیاه پوش می کردم و خودم برای خودم عزاداری می کردم.

در واقع آن دوران شکل و شمایل یک بازی کودکانه را داشت اما بعدها وقتی مادرم علاقه و هیجان من را دید، به عنوان مهمان در هیأتم حاضر شد و همین شروع یک اتفاق زیبا بود.

فارس: این علاقه از کجا آمده بود؟ آیا در خانه تان شاهد مراسم عزاداری محرم بودی؟

اسدیان: از وقتی که یادم می آید محرم ها خانه مان سیاه پوش می شد و به طور مرتب صدای نوحه و مداحی بلند بود، پدر و برادرم خودشان اهل هیأت هستند و برای مدتی طولانی هم از زیرزمین خانه مان به عنوان آشپزخانه هیأت استفاده می شد.

همین رفت و آمدها و مراسم هایی که برگزار می شد باعث شده بود تا نام «محرم» برای من شروع روزهای پرهیجانی باشد.

فارس: چقدر طول کشید تا هیأت «حضرت عباس‌(ع)» پا گرفت؟

اسدیان: چند سال گذشت تا توانستم نام هیأت را روی عزاداری کوچکی که در اتاقم داشتم بگذارم، حدوداً تا 9 سالگی با همین روش هیأتم را برگزار می کردم،‌ با این تفاوت که حالا شمع هم روشن می کردم و از مهمانان هیأت کوچکم یعنی مادر و خواهرم، با چای و خرما پذیرایی می کردم، سال بعد هم کاغذهایی را که نام حضرت ابوالفضل العباس (ع) روی آن ها نوشته شده بود را داخل بسته های کوچکی که خودم درست کرده بودم و درون شان آب نبات گذاشته بودم، قرار می دادم تا به سهم خودم نذری هیأت را هم جور کرده باشم.

شاید برایتان جالب باشد، من در دسته های سینه زنی همیشه یک گهواره می دیدم که به نام علی اصغر (ع) بود، از همان زمانی که با داستان علی اصغر (ع) آشنا شده بودم عروسکم را با پارچه های سبز و سفید می پوشاندم و به اصطلاح لباس سقا بر تنش می کردم و در گوشه ای از هیأت می گذاشتم.

خانواده ام کنار عروسک به عنوان نذر پول می گذاشتند و من همین پول ها را صرف خرید خرما و سایر پذیرایی های هیأتم می کردم.

سال های بعد لقمه نان و پنیر با روبان های مشکی که رویشان بسته بودم هم به پذیرایی ام اضافه شد،‌ اما هنوز معیاری برای اینکه بخواهم یک هیأت بزرگ را تشکیل دهم نداشتم، در واقع همه چیز دلی پیش می رفت.

تا سال 91 همه کارها را خودم انجام می دادم اما بعد از آن با پیشنهاد مادرم تصمیم گرفتیم برای هیأت کوچکم غذا درست کنیم.

فارس: برای چند نفر غذا درست کردید؟

اسدیان: سال اول مادرم به اندازه 8 پرس لوبیا پلو درست کرد که 5 پرس آن سهم هیأت و مهمانانم یعنی پدر، مادر، خواهر و برادرم شد و 3 پرس دیگر را هم به همسایه ها دادیم.

هرسال که می گذشت علاقه ام به این هیأت نوپا بیشتر می شد و دوست داشتم آن را بزرگ تر کنم، برای همین حتی در سبک چیدمان اتاق و نوع پذیرایی هم پیشرفت کردم، حتی یادم می آید که یک سال غذاهای نذری را که حالا 15 پرس شده بوده به پیشنهاد خواهرم به افراد نیازمند و کارتن خواب دادیم و از همان سال بود که نیت کردم تا غذاهای نذری را برای این قشر در نظر بگیرم.

فارس: چه حسی داشتی؟

اسدیان: حال و هوای آن روزها واقعاً برایم عجیب بود، با اینکه بچه بودم و درک درستی از خیلی از موضوعات نداشتم اما هر سال با نزدیک شدن به محرم هیأت کوچکم از هر واجبی برایم واجب تر می شد.

فارس: هزینه های هیأت را چه کسی تقبل می کرد؟

اسدیان: اوایل هزینه را از پول تو جیبی های خودم و عیدی هایی که در طول سال گرفته بودم پرداخت می کردم، هرچه خانواده اصرار می کردند که خودشان هزینه کنند زیربار نمی رفتم، دلم می خواست همه کارهای این هیأت روی دوش خودم باشد اما کم کم با بزرگتر شدن هیأت، خانواده هم به جمع بانی های این مراسم اضافه شدند.

فارس: امام حسین (ع) بچگی هایت چه شکلی بود و الان چه فرقی کرده است؟

اسدیان: امام حسین (ع) و حضرت عباس (ع) افرادی نیستند که کسی با میخ و چکش آن ها را در سر آدم فرو کند، انگار همیشه هستند اما خب انگار در قلب بعضی ها هنوز پر رنگ نشدند.

پر رنگ شدن شان دست خودمان است، اینکه چقدر به دنبال شناخت شان باشیم و تا چه اندازه حضورشان را کنار خودمان حس کنیم، آنها همیشه هستند این ما هستیم که باید حضورشان را درک کنیم، وگرنه من با آن سن کم چه درکی از این ماجرا داشتم؟ مگر چقدر امام حسین (ع) و حضرت عباس (ع) را می شناختم؟ آنها بودند که خالصانه به من کمک کردند تا بتوانم وجودشان را درک کنم.

امام حسین (ع) بچگی من همیشه مثل سایه ای بوده که روی سرم حس می کردم، درست مثل یک پدر، دیدید وقتی پدرتان هست احساس پشت و پناه دارید؟ می گویید پشت ام گرم است، خیالم راحت است، انگار وقتی اسم شان می آید آدم احساس امنیت می کند،‌ درست مثل یک ستون وسط قلبم قرار گرفته اند و باعث می شوند تا هیچ وقت احساس بی پناهی نکنم.

فارس:‌ چرا نام هیأت را به نام «حضرت عباس (ع)» زدی؟

اسدیان: نام حضرت عباس (ع) دقیقاً از زمانی به دلم افتاد که چنین مراسمی را برگزار کردم، ایشان برای من «عمو عباس» هستند و تا به حال نشده حین در و دل، غیر از این صدایشان کنم،‌ عمو عباس عموی مهربان همه ماست.

در زندگی ام معجزه های کوچک و بزرگ زیادی از ایشان دیده ام و آنقدر دوستشان دارم که گاهی از شدت این عشقی که در دلم ریشه دوانده حیران می شوم، من همه جا حضور ایشان را کنار خودم حس می کنم.

من فارغ از رشته درسی ام، اهل نوشتن هستم و فکر می کنم این هم لطف امام حسین (ع) و حضرت عباس (ع) است که این سعادت را به من داده اند تا هرسال برایشان جوهر قلم را روی کاغذ بچرخانم.

در بسته هایی که در کودکی به عنوان نذری آماده می کردم هرسال یک متن یا شعر از خودم می نوشتم اما یکی از شعرهای 2 سال پیش را از همه بیشتر دوست دارم: «دستش که به آب خورد، طنین صدای العطش کودکان در گوشش پیچید، آنقدر سراسیمه بازگشت که دست هایش را جا گذاشت...»

فارس: این روزها و با توجه به مشکلات و شرایط کشور خیلی از مردم به خصوص هم سن و سال های شما عزاداری حسینی را قبول ندارند و گاهی حتی پیش می آید که مسخره می کنند، برای این افراد چه صحبتی داری؟

اسدیان: ان شاءلله خدا این شهد شیرین را به این افراد هم بچشاند، مگر قرار است چقدر زندگی کنیم که عشق و امنیت واقعی را تجربه نکنیم؟ مگر آدم های اطراف ما چقدر این قدرت را دارند که بی منت و خالصانه این عشق و امنیت را به ما بدهند؟

چند نفر گوش شنوا می شوند که هر ساعتی از شبانه روز که بخواهی پای درد دلت بنشینند و بی قضاوت حرف هایت را بشنوند؟ امکان ندارد شما پیش کسی درد دل کنی و قضاوت نشوی! با یقین کامل می گویم که  شما حتی اگر برای مادر، پدر و همسرت هم درد دل کنی باز هم آنها ناخودآگاه تو را در ذهن خود قضاوت می کنند.

عشق امام حسین (ع) نجات دهنده است، من فکر نمی کنم ما بدون امام حسین (ع) چیزی داشته باشیم.

فارس:‌ حالا بعد از این همه سال هیأت شما چه تغییراتی داشته و چقدر بزرگ تر شده است؟

اسدیان: هر سال به لطف امام حسین (ع) و عمو عباس (ع) توانستم این مجلس را کمی بزرگ تر کنم و به تعداد بیشتری از افراد نیازمند غذا برسانم. شکل هیأت مثل سال های قبل است با این تفاوت که سیاهی ها را به جای اتاق خودم در کل خانه می زنیم و تعداد مهمانان این هیأت خانگی هم به 6 نفر رسیده است.

حالا تعداد غذاهای نذری به 100 عدد رسیده و به امید خدا از سال بعد بیشتر هم می شود.

پیش از شیوع کرونا تصمیم مان بر این بود که مثل سایر هیأت های پذیرای مردم باشیم اما به دلیل پاندمی این موضوع منتفی شد،‌ امیدوارم هرچه زودتر شرایط مساعد شود تا بتوانیم از سال آینده پذیرای عزاداران حسینی در هیأت «حضرت عباس (ع)» باشیم.

فارس: تا چه زمانی هیأت را ادامه می دهی؟

اسدیان:‌ حقیقتاً این حلاوت و شیرینی تازه زیر زبانم مزه کرده است، به همین خاطر تا زمانی که خدا کمک کند و عمر داشته باشم پای هیأت «حضرت عباس (ع)» می مانم، ما برنامه های زیادی برای این هیأت داریم که امیدواریم با لطف اهل بیت (ع) و بعد از مهار ویروس کرونا بتوانیم آن ها را اجرایی کنیم.

انتهای پیام/